Η αδιαφορία είναι συνενοχή

Διαβάζοντας καθημερινές ιστορίες βιαιότητας απέναντι στα ζώα με κάνει να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι τέρατα. Σκληροί και αδίστακτοι, χωρίς ίχνος σεβασμού για οποιαδήποτε μορφή ζωής πέραν των ομοίων τους και κάποιες φορές ούτε καν για αυτή.

Έτσι θυμώνω και βάζω στόχο πεισματικά να μην γίνω ποτέ κάτι αντίστοιχο.
 

Υπάρχουν όμως στιγμές που αυτόματα γίνεται κανείς ‘τέρας’ χωρίς να ‘φταίει’ και αυτό γιατί δεν έκανε ο ίδιος την πράξη, απλά διάλεξε να αδιαφορήσει αντί να ασχοληθεί.
 

Σας έχει τύχει να δείτε να κλοτσούν ένα σκυλάκι ή μια γατούλα για ‘παιχνίδι’? Μιλήσατε? Ή δεν είχατε χρόνο? Ή μήπως δε θέλατε να ανακατευτείτε αν και λυπηθήκατε?

Σας έτυχε ποτέ να δείτε ένα κουταβάκι κοκαλιάρικο αβοήθητο και μόνο? Τι κάνατε? Ή μήπως τίποτα γιατί θα ήταν μπελάς? Είδατε ποτέ ζωάκι με περιλαίμιο και ταυτότητα να τρέχει πανικόβλητο? Ασχοληθήκατε? Αν όχι ξανασκεφτείτε το.
 

Δεν είναι αρκετό να μας στενοχωρεί κάτι για να νοιώσουμε ότι συμμετείχαμε. Μπορούμε να διαθέσουμε δέκα λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο μας, για να διορθώσουμε μια αδικία ή για να βοηθήσουμε. Αυτό θα πει συμμετέχω ενεργά. Το παθητικά, συχνά δεν έχει αποτέλεσμα.
 

Αν λυπηθείτε σήμερα και απραγείσετε, δυνητικά, θα φέρει μεγαλύτερη λύπη αύριο που θα συναντήσετε το κουταβάκι άψυχο, το ζωάκι στην άκρη του δρόμου  και το σκυλάκι ή τη γατούλα να περπατάνε κουτσαίνοντας. Αυτή είναι ενίοτε η απόρροια του να αδρανείς.
 

Κάποιες φορές μια μικρή κίνηση δείχνει ότι νοιάζεσαι, ότι συμμετέχεις, ότι αγαπάς. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο αν το σκεφτείς αλλά πάντοτε είναι κάτι.
 

Adespoto.gr